Carrière en iconische rollen
De Italiaanse ster Claudia Cardinale werd al snel een gezicht van het internationale filmcircuit. Na haar doorbraak in Rocco en zijn broers (1960) kreeg ze een hoofdrol in De Leopard (1963), een film die door regisseur Luchino Visconti een Nobelprijs-waardige status kreeg. Vervolgens speelde ze in Federico Fellini's meesterwerk 8½ (1963) en werd ze een vaste gast in de wereld van de James‑Bond‑films met een cameo in The Pink Panther (1963).
Haar veelzijdigheid bleek ook in latere jaren: in de jaren zeventig schitterde ze in Once a Thief en Il Gattopardo, terwijl ze in de jaren tachtig meer commerciële producties accepteerde, waaronder een rol in de Hollywood‑thriller Going Places. In 2020 kwam ze nog terug als de naam protagonist in de Zwitserse miniserie Bulle, en haar deelname aan de Netflix‑film Rogue City bracht haar opnieuw in het digitale tijdperk, waarbij de productie een van de best bekeken films op het platform werd tijdens de eerste week.
Door de decennia heen verzamelden critici en publiek talloze prijzen voor haar werk: een David di Donatello, twee Nastro d'Argento en een Golden Globe voor beste buitenlandse actrice. Haar bijdrage aan de Europese cinema wordt vaak vergeleken met die van Sophia Loren; beiden belichaamden de glamour en de rauwe emotie van het post‑oorlogse filmtijdperk.
Persoonlijk leven, geheimen en latere jaren
Cardinale's privé‑leven was net zo dramatisch als haar films. Begin jaren zestig werd ze onder een strikte Amerikaanse‑stijl contract van producent Franco Cristaldi gezet. Toen zij zwanger raakte, hield Cristaldi de geboorte van haar zoon geheim. Ze werd naar Londen gestuurd onder het voorwendsel dat ze Engels leerde voor een nieuwe rol. Het kind, Patrick, groeide op in het huis van haar ouders en zus en dacht dat ze een broer was. Deze schaduwzone duurde zeven jaar, totdat journalist Enzo Biagi het verhaal ontrafelde in de tijdschriften Oggi en L'Europeo.
Cardinale beschreef die periode later als een tijd waarin ze "niet langer meester van mijn eigen lichaam of gedachten" was. Het contract regelde elke stap: welke films ze mocht maken, welke kleren ze droeg, zelfs haar sociale contacten. Desondanks bleef ze vechten voor meer zelfstandigheid en zette haar carrière voort ondanks de beperkingen.
Na haar breuk met Cristaldi begon ze haar eigen productiehuis en nam ze meer controle over haar keuzes. Ze investeerde in goede doelen, vooral gericht op kinderrechten en culturele erfgoedbehoud. In de jaren 2000 trad ze op bij filmfestivals, onder andere Cannes en Venetië, waar ze vaak gevraagd werd om haar ervaringen met de transitie van zwart‑wit naar kleurfilm te delen.
Haar overlijden in Nemours, Frankrijk, op een koude novemberavond, heeft de filmwereld stilletjes geschokt. Collega’s en regisseurs uit de hele wereld lieten een stille hulde achter, waarin men herinnert hoe ze een brug sloeg tussen Europese auteurscinema en Hollywood‑blockbusters. Haar nalatenschap blijft voortleven in de vele klassiekers die nog steeds worden bestudeerd op filmacademies en in de verhalen die ze zelf durfde te delen, zelfs als die de conventionele normen van haar tijd tartten.
