‘Wat bedoelt ze daar nou weer mee?’, hoor ik je denken. Ja, wij hebben iets meegemaakt op vakantie joh. En de vraag ‘kan ik dit nog navertellen?’ is serieus door m’n hoofd geschoten. Maar gelukkig ben ik er nog, weer veilig op Nederlandse aardbodem om dit verhaal met jullie te delen. Op vakantie hebben we één dag een auto gehuurd, zodat we de mooiste plekjes van Kreta konden ontdekken. We hadden al veel horror verhalen gehoord over auto’s die half uit elkaar vielen, de oplichters en de smalle bergweggetjes maar via het reisbureau hadden we een goede auto kunnen huren. En daar gingen we dan, op naar het mooiste baaitje waar ik ooit ben geweest. Makkelijker gezegd dan gedaan want het was het meest angstaanjagende wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt.

---

Hier in Nederland voel ik mij nooit onveilig naast m’n vriend in de auto. Hij heeft al een aantal jaar zijn rijbewijs en heeft daarom ook al redelijk veel ervaring. Om de auto te huren moest je minimaal één jaar je rijbewijs hebben. Waarom zou dat moeten, was het eerst wat wij dachten. Ik heb nog geen jaar mijn rijbewijs en vind zelf dat ik best wel goed kan rijden. Waarom zou ik dan niet in Griekenland mogen rijden? Achteraf snap ik het goed, heel goed zelfs. Niet alleen is het landschap in Griekenland heel anders, het rijgedrag valt ook niet te vergelijken. Scooters halen je links en rechts in, auto’s hebben ook schijt aan alle regels en er zijn geen duidelijke rijbanen aangegeven op de weg. Je moet dus met alles en iedereen rekening houden. Ik zou daar écht niet willen rijden.

In de stad had je dus te maken met de vele scooters en andere auto’s, maar zodra je een stad of dorp uitreed kwam je terecht in de bergen. En ik kan je eerlijk zeggen, de hellingproef in een Nederlandse parkeergarage is er niks bij. Onze auto had er af en toe wat moeite mee; schokkend en stotend ging hij de berg op. In de auto zat geen navigatie dus hadden we een gratis GPS app gedownload. Thank god for Sygic, anders waren wij nooit meer thuis gekomen. Deze app is zeker een aanrader voor mensen die de weg niet kennen in het buitenland! We volgde de GPS en hoopte dat hij ons naar de juiste bestemming ging brengen.

Nou, niet helemaal. Ik had het dorpje geprogrammeerd, inplaats van het mooie baaitje. Vanaf het dorpje moesten we dus zelf maar uitzoeken hoe we bij die baai kwamen. We kwamen uit op een splitsing. We moesten nu kiezen, of de weg naar boven of de weg naar beneden. We kozen de weg naar boven, wat achteraf natuurlijk super dom was. Waarom zou je naar boven rijden als een baai meestal beneden ligt? Ach, we wisten het niet en dachten dat we wel makkelijk zouden kunnen keren. Niet dus. Het was een smalle bergweg en het was iedere keer maar hopen dat we geen tegenligger tegen zouden komen. De bochten waren te smal om te keren dus we moesten wel helemaal naar de top rijden. Totdat we daar een groot hek aantroffen. We mochten niet verder. Shit, we moesten nu wel keren in zo’n bocht. Gelukkig was deze bocht wat ruimer dan de bochten onderaan de berg maar toch keer je liever op een vlak stuk. Met knikkende knieën stapte we uit de auto om even van het uitzicht te genieten. Het was zo’n hoge berg, met aan beide kanten uitzicht over de zee. Maar helaas kon ik er niet optimaal van genieten met mijn hoogtevrees.

We vervolgde de weg naar beneden en pakte uiteindelijk wel de juiste afslag. We kwamen langs een kerkje, reden een stukje door, kwamen geen auto’s tegen en zaten opeens op een ander bergweggetje. Eentje die nog veel smaller en steiler was dan de vorige. In de bochten zag ik de afgrond, het ging echt recht naar beneden. Met samengeknepen billen hoopte ik dat we geen tegenligger tegen zouden komen en hoopte ik dat mijn vriend zijn concentratie niet zou verliezen. Volgens mij was het doodstil in de auto. Het was wel duidelijk dat dit geen toeristische baaitje was, er was helemaal geen parkeerplaats. Je moest of op de weg parkeren (lees: op die hele steile weg dus) of onderaan op een plek met kiezelsteentjes. We kozen voor de kiezelsteentjes. Het enige probleem was dat we moesten keren om een parkeerplek te zoeken. Keren op kiezelsteentjes. Je kent het vast wel van vroeger, fietsen op kiezelsteentjes is niet zo makkelijk. Banden hebben hier bijna geen grip op. Inplaats van naar achteren ging de auto dus ook steeds verder naar voren. Richting de afgrond.

Gelukkig was er een lokale Griekse man die onze auto uiteindelijk heeft kunnen parkeren. Zonder hem was het ons niet gelukt. Ik zeg wel ons, maar mijn vriend heeft al het werk gedaan. We konden nu genieten van de baai. Oh nee, nog niet. De klim naar beneden was ook wel pittig. De klim was te vergelijken met een klimmuur. Eén voor één konden we naar beneden, twee voeten naast elkaar paste niet en nog steeds met een afgrond naast je. We hebben uiteindelijk anderhalf uur genoten op de prachtigste plek waar ik ooit ben geweest. Het was echt de hemel op aarde. Helder blauw water, kliffen links en rechts en alleen maar locals. Gelukkig viel de weg naar boven mee, die ging een stuk sneller dan de heenweg.

Maar toen moesten we nog met de auto naar boven. De Griekse man die ons hielp vertelde ons al dat we het met de airco aan niet zouden redden. Dus daar gingen we dan, naar boven zonder airco. Met een klein beetje moeite kwamen we weg uit de kiezels en stonden we weer op een geasfalteerde weg. Yes, het was ons gelukt! We moesten vol gas naar boven, anders zou de auto het ook niet aankunnen. Er reed een auto voor ons en die stopte opeens. Hij ging parkeren, waardoor wij eventjes moesten wachten. Stonden we dus weer stil, op die hele steile weg. M’n vriend was er weer klaar voor om vol gas naar boven te gaan maar ook hier rolde de auto naar achteren inplaats van naar voren. We gleden dus weer naar beneden. Na twee mislukte pogingen moesten we achteruit naar beneden en het opnieuw proberen. Daar gingen we weer, vol gas naar boven. Niks kon ons meer tegenhouden, dachten we. Totdat de auto voor ons het wel prima vond om met 2 km/u de bochten te nemen. Na heel wat gestress en gevloek zijn we toch boven gekomen. Ik dacht nog een filmpje te maken met de GoPro, maar door alle stress heb ik daar niet meer aangedacht. Wat was dat eng. Iedere bocht was het hopen dat de auto voor ons niet te langzaam ging rijden en dat we geen andere auto’s tegen zouden komen. We konden weer opgelucht ademhalen toen we boven aan de berg waren. Wat was het fijn om weer op een brede, platte weg te rijden. En nog fijner toen we weer veilig in het hotel aangekomen waren.

Nu vraag je je misschien af of dit het allemaal wel waard was. Ja, het was echt een prachtige baai en ik ben heel blij dat ik het heb gezien. Het is oprecht de mooiste plek die ik ooit heb gezien. Maar zou ik het nog een keer doen? Nee. Ik zou niet nog een keer deze stress mee willen maken, voor een strandje. Geef mij dan maar een iets minder mooi strand waar je wel makkelijk naartoe kunt rijden. Wij zijn weer een avontuur rijker en hebben een goed verhaal voor thuis.

Wat is het engste wat jij op vakantie hebt meegemaakt?