A girl can never have enough jewellery, right? Ik heb zo mijn fases; de enige dag wil ik goud dragen, de volgende dag trek ik al mijn zilveren sieraden uit de kast en vervolgens heb ik ook nog een obsessie met rosé gouden sieraden. Het leukste vind ik toch wel het eindeloze combineren van armbanden.  Maar wat is er nou écht leuker dan een sieraad dat ook nog eens iets voor je betekent, zoals een bepaalde quote? Deze quote op mijn nieuwste aanwinst van de My Jewellery x Lief Leven collectie is heel typerend voor mijn leven. Ik zag dit armbandje voorbij komen en ik wist het meteen; deze moet ik hebben! Waarom? Zet een kopje thee, haal de chips maar alvast uit te kast en ga er goed voor zitten. Nee grapje, maar ik ga het jullie vertellen.

---

Ik heb een onwijs leuke jeugd gehad. Ik speelde áltijd buiten en sprak vaak af met vriendinnetjes. Dan fietsten we naar de huizen van onze crushes en gingen we heel nonchalant voor hun huis hangen, in de hoop dat zij ook buiten kwamen spelen. Leuk feitje: in groep 7 heb ik zelfs een hele zomer ‘huisarrest’ gehad omdat ik om half 9 (!) thuis kwam, inplaats van 7 uur. Maar een nog leuker feitje is dat ik die zomer nooit huisarrest heb kunnen krijgen. Omdat we naar Zweden verhuisden.

Daar zat ik dan, als klein meisje opeens in een wildvreemd land waar ik niemand kon verstaan. Zowel in de bus als op school verstond ik helemaal niemand. Ik zat op een internationale school, waar iedereen dus engels sprak. Ik weet niet of jullie je engelse les in groep 7 nog kunnen herinneren maar bij mij ging dat niet verder dan ‘hello, my name is Léonie’. Ik miste thuis zo erg. Maar ik had de hele tijd het idee in mijn achterhoofd dat ik in 2009 weer lekker terug zou verhuizen naar Nederland. Terug naar mijn oude vertrouwde omgeving met al mijn oude vriendjes en vriendinnetjes.

Maar toen hoorde we in 2008 dat we gingen verhuizen naar Duitsland. Blij was ik niet maar het was toch een soort ‘opluchting’. Ik was namelijk onwijs fan van Tokio Hotel en hee, zij kwamen uit Duitsland. Ik zag het leventje al helemaal voor me; alle Tokio Hotel concerten afstruinen en zodra ik de auto radio aan zou zetten zou ik mijn favoriete deuntjes horen. Niets was minder waar. Ik heb in die vijf jaar nog NOOIT een Tokio Hotel nummer op de radio gehoord en ik heb geen enkel concert bijgewoond.

Duitsland was een onwijs sombere tijd maar wat kun je eraan doen als je vader in het buitenland moet werken? Waarom vond ik mijn leven eigenlijk zo erg? Ik bedoel, wie kan er nou zeggen dat ze op 15 jarige leeftijd al in Engeland (heel vroeger), Nederland, Zweden en Duitsland heeft gewoond? Ik realiseerde me dat ik moest genieten van de avonturen die op mijn pad kwamen. Het was toch eigenlijk wel heel speciaal wat ik allemaal al had meegemaakt. Ik was degene die mijn eigen geluk bepaalde. En dat heb ik gedaan. Ik heb van iedere dag een feestje geprobeerd te maken. Ik zeg niet dat dat altijd lukte (laten we heel realistisch zijn) maar toch ben ik dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt.

En dat is sindsdien ook mijn motto geweest. Je bepaalt je eigen geluk. Pluk de dag, pluk het leven. Maak er iets moois van!

Heb jij een sieraad dat veel voor je betekent?